zapisane przy okazji

  눈치 to wyczucie (sytuacji, nastroju etc) 도치 odwrotność Mega mi się podoba ta zbitka  눈치 도치 przez podobieństwo dźwięków i odwrócenie  sensu magicznego  눈치 Powinno być raczej  눈치 없는 사람 ale to nie brzmi fajnie. Czy mi się kiedyś przyda? Nie, ale raczej nic z koreańskich słówek mi się nie przyda. Nawiasem mówiąc - im starsza jestem tym bardziej żałuję, że w naszej kulturze można być autorytarnym, nie dopuszczającym do głosu i pouczającym innych, i to jest często odbierane jako przebojowość. Tymczasem w rzeczywistości kultur kolektywistycznych byłby to brak  눈치   Co nie znaczy, że lubię powierzchowną grzeczność. Ale lubię dbanie o nastrój grupy.

 Mamy piękne czasy do nauki języków, materiałów jak mrówków... Tylko - te materiały zwykle są przeznaczone dla osób anglojęzycznych, a w języku angielskim nie ma form grzecznościowych analogicznych do koreańskich.  Nie wyobrażam sobie nauki bez kontaktu z nauczycielem i możliwości wyjaśnienia wątpliwości. W przypadku  저는  i  나는 wątpliwości dotyczących poziomu grzeczności przy jakim użycie jednej lub drugiej formy "ja" jest akceptowalne.  W apce z której korzystam do nauki słówek jest sporo przykładów zdań z 나는 i użyciem czasu formalnego i to jest coś, co już po paru miesiącach nauki brzmi dziwnie. Zdaniem Koreanki, z którą się uczę - to jest w ogóle nie dopuszczalne, samo zło i a kysz. 나는 nie jest dopuszczalne przy użyciu czasu uprzejmego z końcówką 요, a co dopiero przy końcówce -ㅂ니다 / -습니. Przejdzie tylko forma podstawowa 나는 한국어를 공부해. Ale już 저는 한국어를 공부해요. Także jeśli nie chce się kogoś wkurzyć, to jednak trzeba się trzymać 저는 , albo - pominąć, bo koreań...

 Jakoś czuję potrzebę wygłoszenia tej oczywistej oczywistości. Nie będę się kłócić z przypadkowymi osobami wyprowadzającymi swoje psy, ale ciśnienie podnoszą mi ludzie uniemożliwiający swojemu psu powąchanie się z innym psem. Dosłownie: spacer dla nich oznacza wyciągnięcie psa na trawnik przed blokiem (uroczo zwany "sralnikiem") i natychmiastowe zaciągnięcie psa z powrotem do bloku. Kiedy przechodzę obok ze swoim psem (nawet nie podchodzę, na spacerze mamy dłuższą trasę niż klatka schodowa - trawnik) to właściciel/właścicielka takiego "wyprowadzanego na sralnik" nieszczęśnika od razu krzyczy "proszę odciągnąć psa" "pani nie widzi, że mój się denerwuje" "proszę zabrać psa bo on denerwuje mojego". Mam spokojnego, średniej wielkości pieska, który bardzo ostrożnie podchodzi do innych, jeśli drugi pies jakkolwiek się stresuje albo reaguje negatywnie to mój od razu się wycofuje, to pies schroniskowy, unika konfliktów. I jest cały czas na smyc...

 직업병 "choroba zawodowa", to wcale nie choroba zawodowa jak u nas, tylko skrzywienie zawodowe, nawyk, którego nabraliśmy po latach robienia czegoś tam. Ja np często jestem zbyt uprzejma. W życiu mi się to nie specjalnie opłaca, ale zawodowo mi akurat jest niezbędne.

 wieczorna rozmowa z AI: zdanie 좋은 인간이 되는 것이 가치가 있을까요? można przeanalizować pod względem składniowym i znaczeniowym. Analiza składniowa: 좋은 인간 (good person) – „dobry człowiek” „좋은” to przymiotnik „dobry”, który opisuje rzeczownik „인간” (człowiek). 되는 것 (becoming) – „stanie się” „되다” oznacza „stać się, zostać”, a „-는 것” zamienia czasownik w rzeczownik (odpowiednik „stanie się” w języku polskim). 이 가치가 있을까요? (is it valuable?) „가치” oznacza „wartość”. „가 있다” oznacza „mieć wartość”. „-을까요?” to grzeczna końcówka pytająca, sugerująca niepewność lub zapytanie o opinię. Tłumaczenie: „Czy stanie się dobrym człowiekiem ma wartość?” lub bardziej naturalnie: „Czy warto być dobrym człowiekiem?” Analiza znaczeniowa: To pytanie filozoficzne dotyczące moralności i wartości bycia dobrym człowiekiem. Można je interpretować jako refleksję nad tym, czy bycie dobrym przynosi korzyści (np. społeczne, osobiste) lub czy jest czymś wartościowym samym w sobie.  

 W tym kontekście to chyba 직업, aczkolwiek to takie domyślam się, bo w takim kontekście to słowo słyszałam. W każdym razie jestem w wieku, w którym część ludzi już odlicza do emerytury, część stara się nie zwracać na siebie uwagi, żeby cichutko dowiosłować do wieku emerytalnego, a reszta zwana JDG-ami zastanawia się jak długo da radę orać to pole. I oczywiście część po przekroczeniu magicznej liczby jest usuwana z firm pod hasłem redukcji stanowiska pracy. Ale ja nie o tym. Personalnie uważam, że praca jest ważna i chciałabym móc pracować do śmierci. Tylko w tym jest pewne ale. Praca w sensie wnoszenia wartości, robienia czegoś w czego sens wierzysz. I praca w kontekście społecznym współpracy, nie walki o władzę. Jeśli czujesz się częścią zespołu działającego na rzecz wspólnego celu, to taka praca jest czymś innym niż rozpoczynanie dnia  od szybkiego opierdolu ze strony szefa, a potem spędzanie dnia na kombinowaniu jak swoją robotę upchnąć w koszyczkach innych.  Dawno, daw...