zapisane przy okazji

 마음 słowo, które bardzo mi się podoba, a które zdecydowanie jest niepodręcznikowe. Bo podręcznik koreańskiego ogarnia uprzejmość dnia codzienniego. A nie jakieś wydumane emocje. Ale jeśli oglądasz film, słuchasz piosenek czy chcesz o czymkolwiek napisać od siebie - to umiejętność powiedzenia "zjadłam jabłko" się nie przydaje. 마음 to serce, duch, dusza i ogólnie szerzej niż to co my sercem nazywamy. 안을은 부활 주일 폴란드에 있어요. 아침 계란 많이  먹었어요. 하지만 마음의 평화 없어요. 마음의 평화가 부족해요. 요즘 제 직업이 실망스러워요. Podobno żeby przyspieszyć naukę języka należy codziennie napisać kilka zdań z głowy. Problem w tym. że nie umiem wymyślać zdań w ramach wiedzy podręcznikowej. Jeśli próbuję coś napisać to brakuje mi słów takich jak  마음 właśnie. Mam kryzys wiary, że się nauczę wyrażać myśli. 

  눈치 to wyczucie (sytuacji, nastroju etc) 도치 odwrotność Mega mi się podoba ta zbitka  눈치 도치 przez podobieństwo dźwięków i odwrócenie  sensu magicznego  눈치 Powinno być raczej  눈치 없는 사람 ale to nie brzmi fajnie. Czy mi się kiedyś przyda? Nie, ale raczej nic z koreańskich słówek mi się nie przyda. Nawiasem mówiąc - im starsza jestem tym bardziej żałuję, że w naszej kulturze można być autorytarnym, nie dopuszczającym do głosu i pouczającym innych, i to jest często odbierane jako przebojowość. Tymczasem w rzeczywistości kultur kolektywistycznych byłby to brak  눈치   Co nie znaczy, że lubię powierzchowną grzeczność. Ale lubię dbanie o nastrój grupy.

 Mamy piękne czasy do nauki języków, materiałów jak mrówków... Tylko - te materiały zwykle są przeznaczone dla osób anglojęzycznych, a w języku angielskim nie ma form grzecznościowych analogicznych do koreańskich.  Nie wyobrażam sobie nauki bez kontaktu z nauczycielem i możliwości wyjaśnienia wątpliwości. W przypadku  저는  i  나는 wątpliwości dotyczących poziomu grzeczności przy jakim użycie jednej lub drugiej formy "ja" jest akceptowalne.  W apce z której korzystam do nauki słówek jest sporo przykładów zdań z 나는 i użyciem czasu formalnego i to jest coś, co już po paru miesiącach nauki brzmi dziwnie. Zdaniem Koreanki, z którą się uczę - to jest w ogóle nie dopuszczalne, samo zło i a kysz. 나는 nie jest dopuszczalne przy użyciu czasu uprzejmego z końcówką 요, a co dopiero przy końcówce -ㅂ니다 / -습니. Przejdzie tylko forma podstawowa 나는 한국어를 공부해. Ale już 저는 한국어를 공부해요. Także jeśli nie chce się kogoś wkurzyć, to jednak trzeba się trzymać 저는 , albo - pominąć, bo koreań...

 Jakoś czuję potrzebę wygłoszenia tej oczywistej oczywistości. Nie będę się kłócić z przypadkowymi osobami wyprowadzającymi swoje psy, ale ciśnienie podnoszą mi ludzie uniemożliwiający swojemu psu powąchanie się z innym psem. Dosłownie: spacer dla nich oznacza wyciągnięcie psa na trawnik przed blokiem (uroczo zwany "sralnikiem") i natychmiastowe zaciągnięcie psa z powrotem do bloku. Kiedy przechodzę obok ze swoim psem (nawet nie podchodzę, na spacerze mamy dłuższą trasę niż klatka schodowa - trawnik) to właściciel/właścicielka takiego "wyprowadzanego na sralnik" nieszczęśnika od razu krzyczy "proszę odciągnąć psa" "pani nie widzi, że mój się denerwuje" "proszę zabrać psa bo on denerwuje mojego". Mam spokojnego, średniej wielkości pieska, który bardzo ostrożnie podchodzi do innych, jeśli drugi pies jakkolwiek się stresuje albo reaguje negatywnie to mój od razu się wycofuje, to pies schroniskowy, unika konfliktów. I jest cały czas na smyc...