Przejdź do głównej zawartości

Gdybym miała córkę,

 to nie potrafiłabym jej objaśnić współczesnego świata. Abstrahując od tego, że bycie rodzicem generalnie jest trudne i nikt z nas nie ma gwarancji sukcesu i złotego środka na wychowanie, to sama nadal mam poczucie niezrozumienia, zwłaszcza w obszarach związanych bezpośrednio z płcią.

Generalnie oderwaliśmy się od definiowania ról społecznych poprzez płeć. Mamy koedukacyjne szkoły, w zespołach mieszanych pracujemy efektywniej, razem bawimy się, w naszym kręgu kulturowym nie jest żadną hańbą wyjść na piwo z kolegami. Z sympatią wspominam imprezy, na których byłam jedyną kobietą, bo tak z "pracowego" rozdania wynikało. Tak, byliśmy pijani w przysłowiowe trzy dupy, nie, nic mi się na takich imprezach nie stało, wręcz parę razy któryś z pijanych kolegów rozczulił mnie upierając się, że musi mnie przynajmniej do autobusu odprowadzić.

Z drugiej strony po ulicach chodzą mężczyźni uważający, że sam fakt, że kobieta na ulicy jest sama, jest przyzwoleniem, żeby sobie pomacać. Jeśli kobieta na ulicy jest sama i na dodatek pijana, to już nawet w ogólno-społecznym i policyjno-sądowym rozumieniu oznacza, że sama chciała seksu z przypadkowym przechodniem. Nawet jak nie chciała, to chciała, przecież to oczywiste. Ja nie wiem, czy to oznacza, że są jakieś dwa różne gatunki mężczyzn? Z czego jeden na tyle upośledzony, że uważa, że ma prawo do ciała przypadkowych kobiet?

Kobieta powinna być piękna i szczupła, ale jak jest piękna i szczupła, to jest traktowana jako trofeum. Jeśli chce być traktowana poważnie, to musi przytyć. Wtedy co prawda nasłucha się żartów o boczku i słoninie, ale za to przestanie przyciągać zjebów i okaże się, że jednak i prywatnie i zawodowo czasem warto jej posłuchać. 

Kobieta powinna być wysportowana, ale jak szukając trenera powie, że nie chce schudnąć, ani wyszczuplić tali,  tylko zbudować mięśnie to usłyszy, że ma niewystarczającą motywację, żeby podpisać z nią umowę.

Kobiety mają taki sam dostęp do edukacji jak mężczyźni, ale dziewczynka wiele razu usłyszy, że matematyka jest za trudna. Jeśli rozwiąże zadania lepiej niż chłopcy, to narazi się na podejrzenia, że ściągała. Na siłę spróbują ją wysłać na konkursy humanistyczne lub plastyczne i zostanie pominięta przy konkursach z nauk ścisłych, czy politycznych. W pracy usłyszy, że owszem jest świetna, ale firma zainwestuje w wiedzę kolegi, bo ona i tak zaraz urodzi dzieci i odejdzie na wychowawczy. A tak w ogóle to kolega bardzo chciał, jak go pytali. A że jej nie pytali? No bo pewnie by nie chciała, bo kobiety to skupiają się na rodzinie. A że kolega zaraz po opłaconym przez firmę kursie zmienił pracę? No bywa.

A jak kobieta już urodzi te dzieci, to oczywiście nadal jest świetna, ale najlepiej płacić jej niewiele, albo w ogóle nie zatrudniać na etat, bo i tak pójdzie na zwolnienie na dzieci. Czy jakaś firma dostrzega odwrotny związek - że na zwolnienie idzie ten rodzic, który zarabia mniej? Czy też może pracodawcy to jakiś upośledzony gatunek nie potrafiący liczyć?

A kiedy już dzieci nie są małe, to ona jest niepasująca do "dynamicznego" zespołu i pracodawca chciałby jednak młodą. Bo młoda będzie przynajmniej maskotką zespołu i będzie się uśmiechać, zamiast próbować coś zmieniać.

I kiedy można już pomyśleć, że tyle lat minęło i świat się zmienił, można spojrzeć w kontent kreowany w mediach społecznościowych przez młode dziewczyny i odkryć, że niewiele się zmienia. Od kilkudziesięciu lat tkwimy w rozkroku między równymi szansami, gdzie kobieta może wszystko to co mężczyzna,  a tradycją, w której miejsce kobiety jest w domu (albo na polu). W międzyczasie kobietom ograniczono dostęp do antykoncepcji awaryjnej, zabrania się na koedukacyjnych lekcjach mówić o menstruacji, szkolne regulaminy dotyczące ubioru przykładają nieproporcjonalną wagę do strojów uczennic (uwielbiam szkolne zebrania, na których dowolny temat prowadzi do długiej wypowiedzi kogoś z dyrekcji na temat długości spódniczek uczennic). Szkoły nie potrafią zapewnić uczennicom dostępu do środków higienicznych (ale 30 lat temu potrafiły). Niby drobiazgi, ale jednak nie.

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

직업병

 직업병 "choroba zawodowa", to wcale nie choroba zawodowa jak u nas, tylko skrzywienie zawodowe, nawyk, którego nabraliśmy po latach robienia czegoś tam. Ja np często jestem zbyt uprzejma. W życiu mi się to nie specjalnie opłaca, ale zawodowo mi akurat jest niezbędne.

좋은 인간이 되는 것이 가치가 있을까요?

 wieczorna rozmowa z AI: zdanie 좋은 인간이 되는 것이 가치가 있을까요? można przeanalizować pod względem składniowym i znaczeniowym. Analiza składniowa: 좋은 인간 (good person) – „dobry człowiek” „좋은” to przymiotnik „dobry”, który opisuje rzeczownik „인간” (człowiek). 되는 것 (becoming) – „stanie się” „되다” oznacza „stać się, zostać”, a „-는 것” zamienia czasownik w rzeczownik (odpowiednik „stanie się” w języku polskim). 이 가치가 있을까요? (is it valuable?) „가치” oznacza „wartość”. „가 있다” oznacza „mieć wartość”. „-을까요?” to grzeczna końcówka pytająca, sugerująca niepewność lub zapytanie o opinię. Tłumaczenie: „Czy stanie się dobrym człowiekiem ma wartość?” lub bardziej naturalnie: „Czy warto być dobrym człowiekiem?” Analiza znaczeniowa: To pytanie filozoficzne dotyczące moralności i wartości bycia dobrym człowiekiem. Można je interpretować jako refleksję nad tym, czy bycie dobrym przynosi korzyści (np. społeczne, osobiste) lub czy jest czymś wartościowym samym w sobie.  

pies nie tylko sra

 Jakoś czuję potrzebę wygłoszenia tej oczywistej oczywistości. Nie będę się kłócić z przypadkowymi osobami wyprowadzającymi swoje psy, ale ciśnienie podnoszą mi ludzie uniemożliwiający swojemu psu powąchanie się z innym psem. Dosłownie: spacer dla nich oznacza wyciągnięcie psa na trawnik przed blokiem (uroczo zwany "sralnikiem") i natychmiastowe zaciągnięcie psa z powrotem do bloku. Kiedy przechodzę obok ze swoim psem (nawet nie podchodzę, na spacerze mamy dłuższą trasę niż klatka schodowa - trawnik) to właściciel/właścicielka takiego "wyprowadzanego na sralnik" nieszczęśnika od razu krzyczy "proszę odciągnąć psa" "pani nie widzi, że mój się denerwuje" "proszę zabrać psa bo on denerwuje mojego". Mam spokojnego, średniej wielkości pieska, który bardzo ostrożnie podchodzi do innych, jeśli drugi pies jakkolwiek się stresuje albo reaguje negatywnie to mój od razu się wycofuje, to pies schroniskowy, unika konfliktów. I jest cały czas na smyc...