Od kłębka do dywanika i z powrotem [przeniesione ze starego bloga]

Po przeprowadzce do nowego domu wymyśliłam sobie, że skoro już mamy przestrzeń życiową, to trzeba ją w jakiś słodko-kiczowato-domowy sposób przyozdobić. Wcześniej oglądałam dywany w kształcie szydełkowej serwetki i pomysł mi się bardzo spodobał. A najbardziej to, że przecież żadna filozofia zrobić taki dywan samemu. Tak więc nabyłam szydełko nr10 i włóczkę Himalaya Sultan w kolorach rozmaitych od czarnego po pomarańczowy. Włóczka jest specyficzna. Plastikowa bym powiedziała. No ale właśnie takiej mi było trzeba. Trochę pracy i dywanik się pojawił.


Nawet bardzo udany muszę powiedzieć. O taki właśnie efekt mi chodziło. Dywanik do ułożenia między kanapą a starym zegarem. Perfekt.

A potem pojawił się Hekuś


dyskretnie i cichutko


Zgonienie niewiele dało, bo miejsce na dywaniku postanowiły pospiesznie wkorzystać inne stworzenia.


Świat nie jest idealny. Dywanik po kilku dniach ciągłej walki, kto będzie na nim spał, wyglądał raczej szmatowato. A po kilku tygodniach i kilku praniach, ja się podałam. Gres na podłodze to jest to. Bez dywaników. Dywanik wrócił niestety do formy kłębka włóczki. A stworzonka wróciły na swoje własne posłanka. (No może nie na własne, bo najbardziej lubią spać na cudzym). Do stworzonek jestem przywiązana bardziej niż do wizji dywanikowych. Kochane są.